Nu is het zo dat het al 'mis' is gegaan bij het stukje groot worden, want met mijn 1.65m ben ik het kleintje in de familie, maar dat terzijde. De titel van deze blogpost is niet iets wat ik altijd heb geroepen. Sterker nog - en dit zal je wellicht herkennen - ik wist heel lang niet zeker wat ik wilde worden. Toen ik nog een écht klein mini Maxje was wilde ik Prinses-met-Lange-Gouden-Haren worden. Later kreeg ik in de gaten dat dit een vrij onrealistisch toekomstbeeld was, dus zette ik mijn zinnen op kapster. Vervolgens sloeg dat om naar juf en dat is het geworden.
Hoe ik van juf zijn ben geswitcht naar het hebben van mijn eigen bedrijf in de kalligrafie en stationery design, dat vertel ik je in deze blogpost. Ik neem je mee in mijn weg naar kalligraaf en hoe voor mij bijzonder veel stukjes op z'n plaats zijn gevallen sinds ik doe wat ik nu doe. Ben je benieuwd? Lees dan verder.
Daar staat ze dan, de mini Maxi die vollédig overtuigd was later Prinses-met-Lange-Gouden-Haren te worden. Als kind was ik al enorm creatief. Dat zit in de familie. Als ik niet buiten was, was ik wel aan het tekenen of samen met mijn broertje van alles aan het bouwen met het oude, botte gereedschap van mijn vader en opa. Van voetbalgoals tot zelf verzonnen nutteloze 'uitvindingen'.
Vanaf ik heb leren lezen was ik veel in de bibliotheek te vinden. Daar ontdekte ik dat er een heleboel boeken zijn met knutselprojecten, tekenlessen en, voor mij, nieuwe creatieve hobbies. Mijn moeder heeft op de schilderschool gezeten en had van die tijd nog een heleboel materiaal dat ik ook mocht gebruiken. Bij ons thuis werd er op de deuren geschilderd. Ik ben opgegroeid met out-of-the-box denken. Dit betekent natuurlijk niet dat alles mocht, oh gut nee, maar er nu op terugkijkend besef ik me wel dat die manier van denken een deel van mij is geworden.
Oké, even terug naar de bibliotheek, want daar was ik VAAK! Toen ik in de gaten kreeg hoe veel ik zelf kon leren, gewoon door boeken te vinden die me aanspreken en dat na te doen, ging er een wereld voor me open. Ik kende de bieb van Eibergen (waar ik ben opgegroeid) nog beter dan mijn eigen slaapkamer. Dus zo liep ik langs alle hobby en knutselboeken die ik al eens (of vaker) geleend en bestudeerd had en viel mijn oog op boeken over schoonschrift. Monnikenwerk, Keltisch schrift en ja, kalligrafie. Je raadt het al...
Ik. Was. Verkocht!
Even een stukje pedagogiek tussendoor (zo is mijn pabo studie niet helemaal voor Jan met de korte achternaam geweest) - Op school krijg je schrijfles. Bij ons op school werd dit heel strikt wekelijks gedaan en goed gelet op onze schrijfhouding, open lussen en netjes gebruik van onze vulpennen. Meiden komen eerder in de puberteit dan jongens. Rond groep 7/8 kan je hier als meisje de effecten al van merken in kleine dingen als handschrift. Ben jij ook zo iemand die elke week een 'nieuw' handschrift had omdat je ergens iets had gezien wat je wel mooi vond en vanaf toen hélemaal jouw ding was? Ja, ik ook. In de puberteit zet je je af tegen (bijna) alles dat je is aangeleerd, zo ook het methodisch handschrift.
Goed, terug naar waar we gebleven waren. Dankzij die boeken had ik super veel voorbeelden hoe ik mijn handschrift kon ontwikkelen. Let wel: boeken over handlettering en moderne kalligrafie waren er toen nog niet in Nederland. We hebben het hier echt over heel klassiek schrift zonder plaatjes met opbouw waarop je kan zien wat de stappen zijn.
Dat in combinatie met mijn altijd-in-ontwikkeling-zijnde handschrift heb ik mezelf allerlei stijlen aangeleerd. Uiteindelijk had ik een 'gewoon' handschrift waarmee ik boodschappenlijstjes schreef en mijn huiswerk maakte en kalligrafie, waar ik echt mijn best voor deed en ook veel langer duurde.
Zo is het nog steeds.
Foto: Memories by Marleen
Eigenlijk kan je dus zeggen dat ik al járen kalligrafeer.
Ondertussen had ik bijna mijn Havo diploma op zak en moest ik kiezen welke studie ik zou gaan volgen. In die tijd had ik het idee dat ik vanuit de Pabo nog alle kanten op kon. Dat leek me slim voor het geval ik toch wat anders wilde gaan doen. Dat bleek toch wat anders te gaan.
De Pabo heb ik afgerond en eenmaal aan het invallen (want toen lagen de banen in het onderwijs echt niet voor het oprapen en mocht je in je handen knijpen bij langdurige inval) kwam ik erachter niet gelukkig te worden van lesgeven in het basisonderwijs. Nee, laat ik het anders zeggen: ik vond opvoeden niet leuk. Lesgeven wel. Waar ik vooral bezig was met "Ga eens op je stoel zitten", "Blijf eens van elkaar af", "Wil je alsjeblieft even stil zijn en luisteren" (klinkt alsof ik een hele slechte juf was, maar ik was echt heel lief en geduldig, geloof me), wílde ik eigenlijk vooral kennis meegeven en inspireren.
Na een jaar invalwerk te hebben gedaan vertrokken Jeroen (mijn vriend) en ik voor een jaar naar Australië. Daar hebben we een half jaar gereisd en een half jaar gewerkt. Ik als au-pair waar bevestigd werd dat opvoeden mij niet gelukkig maakt. Dit jaar gaf mij de tijd en de ruimte om na te denken wat ik dan wel wilde. Omdat ik lesgeven wèl heel leuk vond leek het me een goed idee om een vervolgstudie te gaan doen voor tweedegraads docent Engels. Een vak waar redelijk werk in te vinden was en me gemakkelijk af ging. Zeker na een jaar Down-Under.
We kwamen terug uit Australië, ik startte mijn studie Tweedegraads Docent Engels én een nieuwe baan in het voortgezet onderwijs en had nog nauwelijks tijd voor mijn kalligrafie hobby.
Daar dacht ik niet zo veel van. Ik was druk, wilde mijn studie halen, het goed doen op mijn werk en een leuk vriendinnetje zijn.
Al met al bleek dit veel van mij te vragen. Vooral emotioneel. Ik gaf les op een plek met veel zorg en bleek een laagdrempelige docent te zijn om mee te praten. Super fijn voor mijn leerlingen, maar ik kon het geen plekje geven. Ondanks dat ik zowel 's ochtends als 's middags een uur in de auto zat kon ik niet verwerken wat dit werk van mij vroeg. Dit was alsnog geen lesgeven. Dit was opvoeden, coachen, therapie geven én politieagent zijn in één. Hiernaast nam ik klassen over van collega's die overspannen raakten, nam ik extra taken aan om voor mijn studie in te zetten en had ik te kampen met zorgleerlingen die me leegzogen. Ik ging er aan onderdoor en was uiteindelijk alles behalve een leuk vriendinnetje.
"Ik vind je eigenlijk veel leuker als je vakantie hebt" was wat Jeroen mij in het voorjaar van 2019 vertelde. Als je zo'n opmerking van je vriend krijgt kan ik je vertellen dat er iets knapt. Ik was het namelijk volledig met hem eens. Na de zoveelste zondagavond huilend op de rand van het bed gezeten te hebben omdat ik de volgende dag niet naar mijn werk wilde wist ik dat het genoeg was. Er moest iets veranderen.
In mijn afstudeerperiode zei een vriendin tegen mij: "Tijd voor jezelf komt je niet aanwaaien. Tijd voor jezelf moet je máken. Als je nou gaat delen op internet wat voor moois je maakt heb je een stok achter de deur. Dan móet je wel tijd voor jezelf maken."
En zo geschiedde.
Ik maakte een Instagram account aan waarop ik mijn kalligrafie deelde en langzaam maar zeker kreeg ik likes, reacties en zelfs aanvragen. Of ik dit ook in opdracht deed en wat het kostte.
Wat het kost? Mijn werk? Ik had er nooit over nagedacht hier geld mee te kunnen verdienen. Stel je toch voor dat je dit hele dagen mag doen en er je rekeningen van kan betalen. WAT EEN DROOM!
Tijdens één van mijn laatste treinritten van mijn studie naar huis kwam ik bij de overstap mijn oud docente wiskunde tegen. "Mevrouw van den Berg, ik heb nog les van u gehad." zei ik haar. Wiskunde was nooit mijn sterkste vak, dus ik betwijfelde of deze dame - die al ruim in haar pensioen zat - mij herkende, maar tot mijn verbazing antwoordde ze: "Ach ja, jij had altijd zo'n wonderlijk handschrift!". Ze herinnerde me dus niet door mijn onvoldoendes of gebrek aan kunde (en interesse) voor de Stelling van Pythagoras - Of Piet Hagelslag, zoals mijn vriendinnen en ik het noemden, maar door mijn handschrift. En dat terwijl wiskunde proefwerken vooral gevuld waren met cijfers en allerlei tekens
Inmiddels zijn we een paar jaar verder, heb ik twee HBO diploma's in the pocket waar ik niks mee doe en beoefen ik meer dan fulltime het allerleukste werk ter wereld. Ik ben een gelukkig mens en onbeschrijflijk dankbaar voor deze bijzondere reis.
Laten we zeggen: Later als ik klein blijf ben ik kalligraaf.
Waanzinnig veel dank voor het lezen van mijn verhaal. Doe jij ook iets totaal anders dan je vroeger had verwacht of herken je iets in mijn reis? Deel het dan vooral met me. Neem hier contact met me op, stuur me een mailtje of een berichtje via Facebook of Instagram. Spreek ik je snel?
